હું કોને વિસરી ગઈ
(મંદાક્રાન્તા-સોનેટ)
એનું એ છે ઘર જ્યહીં વીત્યું મસ્ત કૌમાર્ય આખું
ખૂણેખૂણો હજી જગવતો રમ્ય નિર્દોષતાનાં
તોફાનોનાં સ્મરણ હજી યે એ જ પ્રેમે પૂછે છે
ભાઈબ્હેનો ખબર સઘળી ને પિતા ભવ્યતાના
ઊંડા ઘેરા ઉદધિ સરખા આંખ આશિષ ભીની
વર્ષાવે છે શ્વશુરગૃહથી આવી હું દેખતાં જ
માતા ઘેલી થઈ ઘડી ઘડી કાળજી વ્હાલથી લૈ
વાત્સલ્યોનાં અમૃત થકી આ જિંદગી બાગ સીંચે
આવે મારી સખિરી કંઈ હૈયે ભરી ગોઠડીઓ
પ્હેલાં જેવું ઘર હજી ભર્યું કૈંક સ્નેહીજનોથી
એનું એ છે સઘળું અહીં જેથી સદા તૃપ્ત તૃપ્ત
રહેતી’તી હું સભર બધું એવું જ આનંદદાયી
તો યે શાને સહુ સૂનું લહું હર્ષ તૃપ્તિ જરી ના
ત્યાં હું કોને વીસરી ગઈ? કોને? અરે હું મને જ!
हुं कोने विसरी गई
(मंदाक्रान्ता-सोनेट)
एनुं ए छे घर ज्यहीं वीत्युं मस्त कौमार्य आखुं
खूणेखूणो हजी जगवतो रम्य निर्दोषतानां
तोफानोनां स्मरण हजी ये ए ज प्रेमे पूछे छे
भाईब्हेनो खबर सघळी ने पिता भव्यताना
ऊंडा घेरा उदधि सरखा आंख आशिष भीनी
वर्षावे छे श्वशुरगृहथी आवी हुं देखतां ज
माता घेली थई घडी घडी काळजी व्हालथी लै
वात्सल्योनां अमृत थकी आ जिंदगी बाग सींचे
आवे मारी सखिरी कंई हैये भरी गोठडीओ
प्हेलां जेवुं घर हजी भर्युं कैंक स्नेहीजनोथी
एनुं ए छे सघळुं अहीं जेथी सदा तृप्त तृप्त
रहेती’ती हुं सभर बधुं एवुं ज आनंददायी
तो ये शाने सहु सूनुं लहुं हर्ष तृप्ति जरी ना
त्यां हुं कोने वीसरी गई? कोने? अरे हुं मने ज!
Hun Kone Visari Gai
(mandakranta-soneta)
Enun e chhe ghar jyahin vityun masta kaumarya akhun
Khunekhuno haji jagavato ramya nirdoshatanan
Tofanonan smaran haji ye e j preme puchhe chhe
Bhaibheno khabar saghali ne pita bhavyatana
Unda ghera udadhi sarakha ankh ashish bhini
Varshave chhe shvashuragruhathi avi hun dekhatan ja
Mata gheli thai ghadi ghadi kalaji vhalathi lai
Vatsalyonan amrut thaki a jindagi bag sinche
Ave mari sakhiri kani haiye bhari gothadio
Phelan jevun ghar haji bharyun kainka snehijanothi
Enun e chhe saghalun ahin jethi sada trupta trupta
Raheti’ti hun sabhar badhun evun j anandadayi
To ye shane sahu sunun lahun harsh trupti jari na
Tyan hun kone visari gai? Kone? Are hun mane ja!
Hun kone visarī gaī
(mandākrāntā-soneṭa)
Enun e chhe ghar jyahīn vītyun masta kaumārya ākhun
Khūṇekhūṇo hajī jagavato ramya nirdoṣhatānān
Tofānonān smaraṇ hajī ye e j preme pūchhe chhe
Bhāībheno khabar saghaḷī ne pitā bhavyatānā
Ūnḍā gherā udadhi sarakhā ānkh āshiṣh bhīnī
Varṣhāve chhe shvashuragṛuhathī āvī hun dekhatān ja
Mātā ghelī thaī ghaḍī ghaḍī kāḷajī vhālathī lai
Vātsalyonān amṛut thakī ā jindagī bāg sīnche
Āve mārī sakhirī kanī haiye bharī goṭhaḍīo
Phelān jevun ghar hajī bharyun kainka snehījanothī
Enun e chhe saghaḷun ahīn jethī sadā tṛupta tṛupta
Rahetī’tī hun sabhar badhun evun j ānandadāyī
To ye shāne sahu sūnun lahun harṣh tṛupti jarī nā
Tyān hun kone vīsarī gaī? Kone? Are hun mane ja!
Source : ગીતા પરીખ