ધ્યાન ધર હરિતણું, અલ્પમતિ આળસુ,
જે થકી જન્મનાં દુઃખ જાયે;
અવળ ધંધો કરે, અરથ કાંઈ નવ સરે
માયા દેખાડીને મૃત્યુ વહાયે.
સકળ કલ્યાણ શ્રીકૃષ્ણના ચરણમાં,
શરણ આવે સુખ પાર ન્હોયે;
અવળ વેપાર તું, મેલ મિથ્યા કરી,
કૃષ્ણનું નામ તું રાખ મોંએ.
પટક માયા પરી, અટક ચરણે હરિ,
વટક મા વાત સુણતાં જ સાચી;
આશનું ભવન આકાશ સુધી રચ્યું,
મૂઢ એ મૂળથી ભીંત કાચી.
અંગ-જોબન ગયું, પલિત પિંજર થયું,
તોય નથી લેતો શ્રીકૃષ્ણ કહેવું;
ચેત રે ચેત, દિન ચાર છે લાભના,
લીંબુ લહેકાવતાં રાજ લેવું.
સરસ ગુણ હરિતણા, જે જનો અનુસર્યા,
તે તણા સુજશ તો જગત બોલે;
નરસૈંયા રંકને, પ્રીત પ્રભુ-શું ઘણી,
અવર વેપાર નહીં ભજન તોલે.
–નરસિહ મહેતા
–
Dhyān dhar haritaṇun, alpamati āḷasu,
Je thakī janmanān duahkha jāye;
Avaḷ dhandho kare, arath kānī nav sare
Māyā dekhāḍīne mṛutyu vahāye.
Sakaḷ kalyāṇ shrīkṛuṣhṇanā charaṇamān,
Sharaṇ āve sukh pār nhoye;
Avaḷ vepār tun, mel mithyā karī,
Kṛuṣhṇanun nām tun rākh mone.
Paṭak māyā parī, aṭak charaṇe hari,
Vaṭak mā vāt suṇatān j sāchī;
Āshanun bhavan ākāsh sudhī rachyun,
Mūḍh e mūḷathī bhīnta kāchī.
Anga-joban gayun, palit pinjar thayun,
Toya nathī leto shrīkṛuṣhṇa kahevun;
Chet re cheta, din chār chhe lābhanā,
Līnbu lahekāvatān rāj levun.
Saras guṇ haritaṇā, je jano anusaryā,
Te taṇā sujash to jagat bole;
Narasainyā rankane, prīt prabhu-shun ghaṇī,
Avar vepār nahīn bhajan tole.
–narasih mahetā