જટાયુ
૧
નગર અયોધ્યા ઉત્તરે, ને દખ્ખણ નગરી લંક
વચ્ચે સદસદ્જ્યોત વિહોણું વન પથરાયું રંક
ધવલ ધર્મજ્યોતિ, અધર્મનો જ્યોતિ રાતોચોળ
વનમાં લીલો અંધકાર વનવાસી ખાંખાંખોળ
શબર વાંદરાં રીંછ હંસ વળી હરણ સાપ ખિસકોલાં
શુક-પોપટ સસલાં શિયાળ વરુ મોર વાઘ ને હોલાં
વનનો લીલો અંધકાર જેમ કહે તેમ સૌ કરે
ચરે, ફરે, રતિ કરે, ગર્ભને ધરે, અવતરે, મરે
દર્પણ સમ જલ હોય તોય નવ કોઈ જુએ નિજ મુખ
બસ, તરસ લાગતાં અનુભવે પાણી પીધાનું સુખ
જેમ આવે તેમ જીવ્યા કરે કૈં વધુ ન જાણે રંક
ક્યાં ઉપર અયોધ્યા ઉત્તરે, ક્યાં દૂર દખ્ખણે લંક
૨
વનમાં વિવિધ વનસ્પતિ, એની નોખી નોખી મઝા
વિવિધ રસોની લ્હાણ લો, તો એમાં નહીં પાપ નહીં સજા
પોપટ શોધે મરચીને, મધ પતંગિયાંની ગોત
આંબો આપે કેરી, દેહની ડાળો ફરતી મોત
કેરી ચાખે કોકિલા અને જઈ ઘટા સંતાય
મૃત્યુફળનાં ભોગી ગીધો બપોરમાં દેખાય
જુઓ તો જાણે વગર વિચારે બેઠાં રહે બહુ કાળ
જીવનમરણ વચ્ચેની રેખાની પકડીને ડાળ
ડોક ફરે ડાબી, જમણી : પણ એમની એમ જ કાય
(જાણે) એક ને બીજી બાજુ વચ્ચે ભેદ નહી પકડાય
જેમના ભારેખમ દેહોને માંડ ઊંચકે વાયુ
એવાં ગીધોની વચ્ચે એક ગીધ છે : નામ જટાયુ
૩
આમ તો બીજું કંઈ નહીં, પણ એને બહુ ઊડવાની ટેવ
પહોર ચડ્યો ના ચડ્યો જટાયુ ચડ્યો જુઓ તતખેવ
ઊંચે ઊંચે જાય ને આઘે આઘે જુએ વનમાં
(ત્યાં) ઊના વાયુ વચ્ચે એને થયા કરે કંઈક મનમાં
ઊની ઊની હવા ને જાણે હૂંફાળી એકલતા
કિશોર પંખી એ ઊડે ને એને વિચાર આવે ભળતા
વિચાર આવે અવનવા, એ ગોળ ગોળ મૂંઝાય
ને ઊની ઊની એકલતામાં અધ્ધર ચડતો જાય
જનમથી જ જે ગીધ છે એની આમે ઝીણી આંખ
એમાં પાછી ઉમેરાઈ આ સતપત કરતી પાંખ
માતા પૂછે બાપને : આનું શું ય થશે, તમે કેવ
આમ તો બીજું કંઈ નહી પણ આને બહુ ઊડવાની ટેવ
૪
ઊડતાં ઊડતાં વર્ષો વીત્યાં ને હજી ઊડે એ ખગ
પણ ભોળું છે એ પંખીડું ને આ વન તો છે મોટો ઠગ
(જ્યમ) અધરાધરમાં જાય જટાયુ સહજ ભાવથી સાવ
(ત્યમ) જુએ તો નીચે વધ્યે જાય છે વનનો પણ ઘેરાવ
હાથવા ઊંચો ઊડે જટાયુ તો વાંસવા ઠેકે વન
તુલસી તગર તમાલ તાલ તરુ જોજનનાં જોજન
ને એય ઠીક છે. વન તો છે આ ભોળિયાભાઈની મા
લીલોછમ અંધાર જે દેખાડે તે દેખીએ, ભા
હસીખુશીને રહો ને ભૂલી જતા ન પેલી શરત
કે વનનાં વાસી, વનના છેડા પાર દેખના મત
૫
એક વખત, વર્ષો પછી, પ્રૌઢ જટાયુ, મુખી
કેવળ ગજ કેસરી શબનાં ભોજન જમનારો, સુખી
વન વચ્ચે, મધ્યાહ્ન નભે, કૈં ભક્ષ્ય શોધમાં ભમતો’તો
ખર બિડાલ મૃગ શૃગાલ શબ દેખાય, તોય ના નમતો’તો
તો ભૂખ ધકેલ્યો ઊડ્યો ઊંચે ને એણે જોયું ચોગરદમ
વન શિયાળ-સસલે ભર્યુંભાદર્યું, પણ એને લાગ્યું ખાલીખમ
એ ખાલીપાની ઢીંક વાગી, એ થથરી ઊઠ્યો થરથર
વન ના-ના કહેતું રહ્યું જટાયુ અવશ ઊછળ્યો અધ્ધર
ત્યાં ઠેક્યાં ચારેકોર તુલસી તગર તમાલ ને તાલ
સૌ નાનાં નાનાં મરણભર્યાં એને લાગ્યાં સાવ બેહાલ
અને એ જ અસાવધ પળે એણે લીધા ક્યા હવાના કેડા
કે ફક્ત એક જ વીંઝી પાંખ હોં ને જટાયુએ દીઠા વનના છેડા
૬
નગર અયોધ્યા ઉત્તરે ને દક્ષિણે નગરી લંક
બે ય સામટાં આવ્યાં જોતો રહ્યો જટાયુ રંક
પળ તો એણે કહ્યું કે જે - તે થયું છે કેવળ બ્હાર
પણ ત્યાં જ તો પીંછે પીંછે ફૂટયો બેય નગરનો ભાર
નમી પડ્યો એ ભાર નીચે ને વનવાસી એ રાંક
જાણી ચૂકયો પોતાનો એક નામ વિનાનો વાંક
દહમુહ - ભુવન - ભયંકર, ત્રિભુવન - સુંદર - સીતારામ
-નિર્બળ ગીધને લાધ્યું એનું અશક્ય જેવું કામ
ઊંચા પવનો વચ્ચે ઊડતો હતો હાંફળો હજી
ત્યાં તો સોનામૃગ, રાઘવ હે, લક્ષ્મણ રેખા, સ્વાંગને સજી
રાવણ આવ્યો, સીત ઊંચક્યાં, દોડ્યો ને ગીધ તુરંત
એક યુધ્ધે મચ્યો, એક યુધ્ધે મચ્યો, એક યુધ્ધે મચ્યો
હા હા! હા હા! હાર્યો, જીવનનો હવે ઢૂંકડો અંત
૭
દખ્ખણવાળો દૂર અલોપ, હે તું ઉત્તરવાળા! આવ
તુલસી તગર તમાલ તાલ વચ્ચે એકલો છું સાવ
દયા જાણી કૈં ગીધ આવ્યાં છે અંધારાને લઈ
પણ હું શું બોલું છું તે એમને નથી સમજાતું કંઈ
ઝટ કર ઝટ કર, રાઘવા! હવે મને મૌનનો કેફ ચડે
આ વાચા ચાલે એટલામાં મારે તને કંઈ કહેવાનું છે
તું તો સમયનો સ્વામી છે, ક્યારેક આવવાનો એ સહી
પણ હું તો વનેચર મર્ત્ય છું - હવે ઝાઝું ટકીશ નહીં
હવે તરણાંય વાગે છે તલવાર થઈ મારા બહુ દુઃખે છે ઘા
આ કેડા વિનાના વનથી કેટલું છેટું હશે અયોધ્યા?
આ અણસમજુ વન વચ્ચે શું મારે મરવાનું છે આમ?
-નથી દશાનન દક્ષિણે અને ઉત્તરમાં નથી રામ
जटायु
१
नगर अयोध्या उत्तरे, ने दख्खण नगरी लंक
वच्चे सदसद्ज्योत विहोणुं वन पथरायुं रंक
धवल धर्मज्योति, अधर्मनो ज्योति रातोचोळ
वनमां लीलो अंधकार वनवासी खांखांखोळ
शबर वांदरां रींछ हंस वळी हरण साप खिसकोलां
शुक-पोपट ससलां शियाळ वरु मोर वाघ ने होलां
वननो लीलो अंधकार जेम कहे तेम सौ करे
चरे, फरे, रति करे, गर्भने धरे, अवतरे, मरे
दर्पण सम जल होय तोय नव कोई जुए निज मुख
बस, तरस लागतां अनुभवे पाणी पीधानुं सुख
जेम आवे तेम जीव्या करे कैं वधु न जाणे रंक
क्यां उपर अयोध्या उत्तरे, क्यां दूर दख्खणे लंक
२
वनमां विविध वनस्पति, एनी नोखी नोखी मझा
विविध रसोनी ल्हाण लो, तो एमां नहीं पाप नहीं सजा
पोपट शोधे मरचीने, मध पतंगियांनी गोत
आंबो आपे केरी, देहनी डाळो फरती मोत
केरी चाखे कोकिला अने जई घटा संताय
मृत्युफळनां भोगी गीधो बपोरमां देखाय
जुओ तो जाणे वगर विचारे बेठां रहे बहु काळ
जीवनमरण वच्चेनी रेखानी पकडीने डाळ
डोक फरे डाबी, जमणी : पण एमनी एम ज काय
(जाणे) एक ने बीजी बाजु वच्चे भेद नही पकडाय
जेमना भारेखम देहोने मांड ऊंचके वायु
एवां गीधोनी वच्चे एक गीध छे : नाम जटायु
३
आम तो बीजुं कंई नहीं, पण एने बहु ऊडवानी टेव
पहोर चड्यो ना चड्यो जटायु चड्यो जुओ ततखेव
ऊंचे ऊंचे जाय ने आघे आघे जुए वनमां
(त्यां) ऊना वायु वच्चे एने थया करे कंईक मनमां
ऊनी ऊनी हवा ने जाणे हूंफाळी एकलता
किशोर पंखी ए ऊडे ने एने विचार आवे भळता
विचार आवे अवनवा, ए गोळ गोळ मूंझाय
ने ऊनी ऊनी एकलतामां अध्धर चडतो जाय
जनमथी ज जे गीध छे एनी आमे झीणी आंख
एमां पाछी उमेराई आ सतपत करती पांख
माता पूछे बापने : आनुं शुं य थशे, तमे केव
आम तो बीजुं कंई नही पण आने बहु ऊडवानी टेव
४
ऊडतां ऊडतां वर्षो वीत्यां ने हजी ऊडे ए खग
पण भोळुं छे ए पंखीडुं ने आ वन तो छे मोटो ठग
(ज्यम) अधराधरमां जाय जटायु सहज भावथी साव
(त्यम) जुए तो नीचे वध्ये जाय छे वननो पण घेराव
हाथवा ऊंचो ऊडे जटायु तो वांसवा ठेके वन
तुलसी तगर तमाल ताल तरु जोजननां जोजन
ने एय ठीक छे. वन तो छे आ भोळियाभाईनी मा
लीलोछम अंधार जे देखाडे ते देखीए, भा
हसीखुशीने रहो ने भूली जता न पेली शरत
के वननां वासी, वनना छेडा पार देखना मत
५
एक वखत, वर्षो पछी, प्रौढ जटायु, मुखी
केवळ गज केसरी शबनां भोजन जमनारो, सुखी
वन वच्चे, मध्याह्न नभे, कैं भक्ष्य शोधमां भमतो’तो
खर बिडाल मृग शृगाल शब देखाय, तोय ना नमतो’तो
तो भूख धकेल्यो ऊड्यो ऊंचे ने एणे जोयुं चोगरदम
वन शियाळ-ससले भर्युंभादर्युं, पण एने लाग्युं खालीखम
ए खालीपानी ढींक वागी, ए थथरी ऊठ्यो थरथर
वन ना-ना कहेतुं रह्युं जटायु अवश ऊछळ्यो अध्धर
त्यां ठेक्यां चारेकोर तुलसी तगर तमाल ने ताल
सौ नानां नानां मरणभर्यां एने लाग्यां साव बेहाल
अने ए ज असावध पळे एणे लीधा क्या हवाना केडा
के फक्त एक ज वींझी पांख हों ने जटायुए दीठा वनना छेडा
६
नगर अयोध्या उत्तरे ने दक्षिणे नगरी लंक
बे य सामटां आव्यां जोतो रह्यो जटायु रंक
पळ तो एणे कह्युं के जे - ते थयुं छे केवळ ब्हार
पण त्यां ज तो पींछे पींछे फूटयो बेय नगरनो भार
नमी पड्यो ए भार नीचे ने वनवासी ए रांक
जाणी चूकयो पोतानो एक नाम विनानो वांक
दहमुह - भुवन - भयंकर, त्रिभुवन - सुंदर - सीताराम
-निर्बळ गीधने लाध्युं एनुं अशक्य जेवुं काम
ऊंचा पवनो वच्चे ऊडतो हतो हांफळो हजी
त्यां तो सोनामृग, राघव हे, लक्ष्मण रेखा, स्वांगने सजी
रावण आव्यो, सीत ऊंचक्यां, दोड्यो ने गीध तुरंत
एक युध्धे मच्यो, एक युध्धे मच्यो, एक युध्धे मच्यो
हा हा! हा हा! हार्यो, जीवननो हवे ढूंकडो अंत
७
दख्खणवाळो दूर अलोप, हे तुं उत्तरवाळा! आव
तुलसी तगर तमाल ताल वच्चे एकलो छुं साव
दया जाणी कैं गीध आव्यां छे अंधाराने लई
पण हुं शुं बोलुं छुं ते एमने नथी समजातुं कंई
झट कर झट कर, राघवा! हवे मने मौननो केफ चडे
आ वाचा चाले एटलामां मारे तने कंई कहेवानुं छे
तुं तो समयनो स्वामी छे, क्यारेक आववानो ए सही
पण हुं तो वनेचर मर्त्य छुं - हवे झाझुं टकीश नहीं
हवे तरणांय वागे छे तलवार थई मारा बहु दुःखे छे घा
आ केडा विनाना वनथी केटलुं छेटुं हशे अयोध्या?
आ अणसमजु वन वच्चे शुं मारे मरवानुं छे आम?
-नथी दशानन दक्षिणे अने उत्तरमां नथी राम
Jatayu
1
Nagar ayodhya uttare, ne dakhkhan nagari lanka
Vachche sadasadjyot vihonun van patharayun ranka
Dhaval dharmajyoti, adharmano jyoti ratochola
Vanaman lilo andhakar vanavasi khankhankhola
Shabar vandaran rinchh hansa vali haran sap khisakolan
Shuka-popat sasalan shiyal varu mor vagh ne holan
Vanano lilo andhakar jem kahe tem sau kare
Chare, fare, rati kare, garbhane dhare, avatare, mare
Darpan sam jal hoya toya nav koi jue nij mukha
Basa, taras lagatan anubhave pani pidhanun sukha
Jem ave tem jivya kare kain vadhu n jane ranka
Kyan upar ayodhya uttare, kyan dur dakhkhane lanka
2
Vanaman vivid vanaspati, eni nokhi nokhi maza
Vivid rasoni lhan lo, to eman nahin pap nahin saja
Popat shodhe marachine, mad patangiyanni gota
Anbo ape keri, dehani dalo farati mota
Keri chakhe kokila ane jai ghata santaya
Mrutyufalanan bhogi gidho baporaman dekhaya
Juo to jane vagar vichare bethan rahe bahu kala
Jivanamaran vachcheni rekhani pakadine dala
Dok fare dabi, jamani : pan emani em j kaya
(jane) ek ne biji baju vachche bhed nahi pakadaya
Jemana bharekham dehone manda unchake vayu
Evan gidhoni vachche ek gid chhe : nam jatayu
3
Am to bijun kani nahin, pan ene bahu udavani teva
Pahor chadyo na chadyo jatayu chadyo juo tatakheva
Unche unche jaya ne aghe aghe jue vanaman
(tyan) una vayu vachche ene thaya kare kanik manaman
Uni uni hava ne jane hunfali ekalata
Kishor pankhi e ude ne ene vichar ave bhalata
Vichar ave avanava, e gol gol munzaya
Ne uni uni ekalataman adhdhar chadato jaya
Janamathi j je gid chhe eni ame zini ankha
Eman pachhi umerai a satapat karati pankha
Mata puchhe bapane : anun shun ya thashe, tame keva
Am to bijun kani nahi pan ane bahu udavani teva
4
Udatan udatan varsho vityan ne haji ude e khaga
Pan bholun chhe e pankhidun ne a van to chhe moto thaga
(jyama) adharadharaman jaya jatayu sahaj bhavathi sava
(tyama) jue to niche vadhye jaya chhe vanano pan gherava
Hathava uncho ude jatayu to vansava theke vana
Tulasi tagar tamal tal taru jojananan jojana
Ne eya thik chhe. van to chhe a bholiyabhaini ma
Lilochham andhar je dekhade te dekhie, bha
Hasikhushine raho ne bhuli jata n peli sharata
Ke vananan vasi, vanana chheda par dekhana mata
5
Ek vakhata, varsho pachhi, praudh jatayu, mukhi
Keval gaj kesari shabanan bhojan jamanaro, sukhi
Van vachche, madhyahna nabhe, kain bhakshya shodhaman bhamato’to
Khar bidal mrug shrugal shab dekhaya, toya na namato’to
To bhukh dhakelyo udyo unche ne ene joyun chogaradama
Van shiyala-sasale bharyunbhadaryun, pan ene lagyun khalikhama
E khalipani dhinka vagi, e thathari uthyo tharathara
Van na-na kahetun rahyun jatayu avash uchhalyo adhdhara
Tyan thekyan charekor tulasi tagar tamal ne tala
Sau nanan nanan maranabharyan ene lagyan sav behala
Ane e j asavad pale ene lidha kya havana keda
Ke fakta ek j vinzi pankh hon ne jatayue ditha vanana chheda
6
Nagar ayodhya uttare ne dakshine nagari lanka
Be ya samatan avyan joto rahyo jatayu ranka
Pal to ene kahyun ke je - te thayun chhe keval bhara
Pan tyan j to pinchhe pinchhe futayo beya nagarano bhara
Nami padyo e bhar niche ne vanavasi e ranka
Jani chukayo potano ek nam vinano vanka
Dahamuh - bhuvan - bhayankara, tribhuvan - sundar - sitarama
-nirbal gidhane ladhyun enun ashakya jevun kama
Uncha pavano vachche udato hato hanfalo haji
Tyan to sonamruga, raghav he, lakshman rekha, swangane saji
Ravan avyo, sit unchakyan, dodyo ne gid turanta
Ek yudhdhe machyo, ek yudhdhe machyo, ek yudhdhe machyo
Ha ha! ha ha! haryo, jivanano have dhunkado anta
7
Dakhkhanavalo dur alopa, he tun uttaravala! ava
Tulasi tagar tamal tal vachche ekalo chhun sava
Daya jani kain gid avyan chhe andharane lai
Pan hun shun bolun chhun te emane nathi samajatun kani
Zat kar zat kara, raghava! have mane maunano kef chade
A vacha chale etalaman mare tane kani kahevanun chhe
Tun to samayano swami chhe, kyarek avavano e sahi
Pan hun to vanechar martya chhun - have zazun takish nahin
Have tarananya vage chhe talavar thai mara bahu duahkhe chhe gha
A keda vinana vanathi ketalun chhetun hashe ayodhya?
A anasamaju van vachche shun mare maravanun chhe ama?
-nathi dashanan dakshine ane uttaraman nathi rama
Jaṭāyu
1
Nagar ayodhyā uttare, ne dakhkhaṇ nagarī lanka
Vachche sadasadjyot vihoṇun van patharāyun ranka
Dhaval dharmajyoti, adharmano jyoti rātochoḷa
Vanamān līlo andhakār vanavāsī khānkhānkhoḷa
Shabar vāndarān rīnchh hansa vaḷī haraṇ sāp khisakolān
Shuka-popaṭ sasalān shiyāḷ varu mor vāgh ne holān
Vanano līlo andhakār jem kahe tem sau kare
Chare, fare, rati kare, garbhane dhare, avatare, mare
Darpaṇ sam jal hoya toya nav koī jue nij mukha
Basa, taras lāgatān anubhave pāṇī pīdhānun sukha
Jem āve tem jīvyā kare kain vadhu n jāṇe ranka
Kyān upar ayodhyā uttare, kyān dūr dakhkhaṇe lanka
2
Vanamān viviḍ vanaspati, enī nokhī nokhī mazā
Viviḍ rasonī lhāṇ lo, to emān nahīn pāp nahīn sajā
Popaṭ shodhe marachīne, maḍ patangiyānnī gota
Ānbo āpe kerī, dehanī ḍāḷo faratī mota
Kerī chākhe kokilā ane jaī ghaṭā santāya
Mṛutyufaḷanān bhogī gīdho baporamān dekhāya
Juo to jāṇe vagar vichāre beṭhān rahe bahu kāḷa
Jīvanamaraṇ vachchenī rekhānī pakaḍīne ḍāḷa
Ḍok fare ḍābī, jamaṇī : paṇ emanī em j kāya
(jāṇe) ek ne bījī bāju vachche bhed nahī pakaḍāya
Jemanā bhārekham dehone mānḍa ūnchake vāyu
Evān gīdhonī vachche ek gīḍ chhe : nām jaṭāyu
3
Ām to bījun kanī nahīn, paṇ ene bahu ūḍavānī ṭeva
Pahor chaḍyo nā chaḍyo jaṭāyu chaḍyo juo tatakheva
Ūnche ūnche jāya ne āghe āghe jue vanamān
(tyān) ūnā vāyu vachche ene thayā kare kanīk manamān
Ūnī ūnī havā ne jāṇe hūnfāḷī ekalatā
Kishor pankhī e ūḍe ne ene vichār āve bhaḷatā
Vichār āve avanavā, e goḷ goḷ mūnzāya
Ne ūnī ūnī ekalatāmān adhdhar chaḍato jāya
Janamathī j je gīḍ chhe enī āme zīṇī ānkha
Emān pāchhī umerāī ā satapat karatī pānkha
Mātā pūchhe bāpane : ānun shun ya thashe, tame keva
Ām to bījun kanī nahī paṇ āne bahu ūḍavānī ṭeva
4
Ūḍatān ūḍatān varṣho vītyān ne hajī ūḍe e khaga
Paṇ bhoḷun chhe e pankhīḍun ne ā van to chhe moṭo ṭhaga
(jyama) adharādharamān jāya jaṭāyu sahaj bhāvathī sāva
(tyama) jue to nīche vadhye jāya chhe vanano paṇ gherāva
Hāthavā ūncho ūḍe jaṭāyu to vānsavā ṭheke vana
Tulasī tagar tamāl tāl taru jojananān jojana
Ne eya ṭhīk chhe. van to chhe ā bhoḷiyābhāīnī mā
Līlochham andhār je dekhāḍe te dekhīe, bhā
Hasīkhushīne raho ne bhūlī jatā n pelī sharata
Ke vananān vāsī, vananā chheḍā pār dekhanā mata
5
Ek vakhata, varṣho pachhī, prauḍh jaṭāyu, mukhī
Kevaḷ gaj kesarī shabanān bhojan jamanāro, sukhī
Van vachche, madhyāhna nabhe, kain bhakṣhya shodhamān bhamato’to
Khar biḍāl mṛug shṛugāl shab dekhāya, toya nā namato’to
To bhūkh dhakelyo ūḍyo ūnche ne eṇe joyun chogaradama
Van shiyāḷa-sasale bharyunbhādaryun, paṇ ene lāgyun khālīkhama
E khālīpānī ḍhīnka vāgī, e thatharī ūṭhyo tharathara
Van nā-nā kahetun rahyun jaṭāyu avash ūchhaḷyo adhdhara
Tyān ṭhekyān chārekor tulasī tagar tamāl ne tāla
Sau nānān nānān maraṇabharyān ene lāgyān sāv behāla
Ane e j asāvaḍ paḷe eṇe līdhā kyā havānā keḍā
Ke fakta ek j vīnzī pānkh hon ne jaṭāyue dīṭhā vananā chheḍā
6
Nagar ayodhyā uttare ne dakṣhiṇe nagarī lanka
Be ya sāmaṭān āvyān joto rahyo jaṭāyu ranka
Paḷ to eṇe kahyun ke je - te thayun chhe kevaḷ bhāra
Paṇ tyān j to pīnchhe pīnchhe fūṭayo beya nagarano bhāra
Namī paḍyo e bhār nīche ne vanavāsī e rānka
Jāṇī chūkayo potāno ek nām vināno vānka
Dahamuh - bhuvan - bhayankara, tribhuvan - sundar - sītārāma
-nirbaḷ gīdhane lādhyun enun ashakya jevun kāma
Ūnchā pavano vachche ūḍato hato hānfaḷo hajī
Tyān to sonāmṛuga, rāghav he, lakṣhmaṇ rekhā, swāngane sajī
Rāvaṇ āvyo, sīt ūnchakyān, doḍyo ne gīḍ turanta
Ek yudhdhe machyo, ek yudhdhe machyo, ek yudhdhe machyo
Hā hā! hā hā! hāryo, jīvanano have ḍhūnkaḍo anta
7
Dakhkhaṇavāḷo dūr alopa, he tun uttaravāḷā! āva
Tulasī tagar tamāl tāl vachche ekalo chhun sāva
Dayā jāṇī kain gīḍ āvyān chhe andhārāne laī
Paṇ hun shun bolun chhun te emane nathī samajātun kanī
Zaṭ kar zaṭ kara, rāghavā! have mane maunano kef chaḍe
Ā vāchā chāle eṭalāmān māre tane kanī kahevānun chhe
Tun to samayano swāmī chhe, kyārek āvavāno e sahī
Paṇ hun to vanechar martya chhun - have zāzun ṭakīsh nahīn
Have taraṇānya vāge chhe talavār thaī mārā bahu duahkhe chhe ghā
Ā keḍā vinānā vanathī keṭalun chheṭun hashe ayodhyā?
Ā aṇasamaju van vachche shun māre maravānun chhe āma?
-nathī dashānan dakṣhiṇe ane uttaramān nathī rāma
Source : સિતાંશુ યશશ્ચંદ્ર