મને એ સમજાતું નથી કે
હું પૂછું કિરતાર તારે ઘેર કાં અંધેર છે?
સંતને શૂળી અને દુરિજનને લીલા લ્હેર છે!
મને એ સમજાતું નથી કે શાને આવું થાય છે?
ફૂલડાં ડૂબી જતાં ને પથ્થરો તરી જાય છે!
ટળવળે તરસ્યાં, ત્યાં જે વાદળી વેરણ બને,
તે જ રણમાં ધૂમ મૂસળધાર વરસી જાય છે!
ઘર વિના ઘૂમે હજારો ઠોકરાતા ઠેરઠેર,
ને ગગનચૂંબી મહેલો જનસૂનાં રહી જાય છે!
દેવડીએ દંડ પામે ચોર મૂઠી જારના,
લાખ ખાંડી લૂંટનારા મહેફિલે મંડાય છે!
કામધેનુને મળે ના એક સુકું તણખલું,
ને લીલાછમ ખેતરો સૌ આખલા ચરી જાય છે!
છે ગરીબોના કૂબામાં તેલ ટીપું ય દોહ્યલું,
ને શ્રીમંતોની કબર પર ઘીના દીવા થાય છે!
-કરસનદાસ માણેક
Mane E Samajatun Nathi Ke
Mane e samajatun nathi kehun puchhun kiratar tare gher kan andher chhe?
Santane shuli ane durijanane lil lher chhe!
Mane e samajatun nathi ke shane avun thaya chhe?
Fuladan dubi jatan ne paththaro tari jaya chhe!
ṭalavale tarasyan, tyan je vadali veran bane,
Te j ranaman dhum musaladhar varasi jaya chhe!
Ghar vin ghume hajaro thokarat therathera,
Ne gaganachunbi mahelo janasunan rahi jaya chhe!
Devadie danda pame chor muthi jarana,
Lakh khandi lunṭanar mahefile mandaya chhe!
Kamadhenune male n ek sukun tanakhalun,
Ne lilachham khetaro sau akhal chari jaya chhe!
Chhe garibon kubaman tel tipun ya dohyalun,
Ne shrimantoni kabar par ghin div thaya chhe!
-Karasanadas Maneka