ભિખારણ ગીત મઝાનું ગાય
ભિખારણ ગીત મઝાનું ગાય,
આંખે ઝળઝળીયાં આવે ને અમૃત કાનોમાં રેડાય,
ભિખારણ ગીત મઝાનું ગાય
‘મારા પરભુ મને મંગાવી આપજે, સોના રૂપાનાં બેડલાં,
સાથ સૈયર હું તો પાણીએ જાઉં, ઊડે આભે સાળુના છેડલા.’
એના કર માંહે છે માત્ર, ભાંગ્યુ તૂટ્યું ભિક્ષાપાત્ર.
એને અંતર બળતી લા’ય, ઊંડી આંખોમાં દેખાય.
એને કંઠે રમતું ગાણું, એને હૈયે દમતી હાય
ભિખારણ ગીત મઝાનું ગાય
‘મારા પરભુ મને મંગાવી આપજે અતલસ અંબરનાં ચીર,
પે’રી ઓઢીને મારે ના’વા જવું છે ગંગા-જમનાને તીર.’
એના કમખે સો સો લીરા, માથે ઊડતા ઓઢણ-ચીરા,
એની લળતી ઢળતી કાય; કેમે ઢાંકી ના ઢંકાય.
ગાતી ઉંચે ઉંચે સાદે ત્યારે ઘાંટો બેસી જાય,
ભિખારણ ગીત મઝાનું ગાય
‘શરદ પૂનમનો ચાંદો પરભુ મારે અંબોડે ગૂંથી તું આપ,
મારે કપાળે ઓલી લાલ આડશ ઉષાની થાપી તું આપ.’
એના શિર પર અવળી આડી, જાણે ઊગી જંગલ-ઝાડી
વાયુ ફાગણનો વિંઝાય; માથું ધૂળ વડે ઢંકાય.
એના વાળે વાળે જુઓ બન્ને હાથે ખણતી જાય,
ભિખારણ ગીત મઝાનું ગાય
‘સોળે શણગાર સજી આવું પરભુ મને જોવાને ધરતી પર આવજે,
મુજમાં સમાયેલ તારા સ્વરૂપને નવલખ તારાએ વધાવજે.’
એનો ભક્તિ-ભીનો સાદ, દેતો મીરાં કેરી યાદ,
એની શ્રદ્ધા, એનું ગીત, એનો પરભુ, એની પ્રીત.
એની અણસમજી ઈચ્છાઓ જાણે હૈયું કોરી ખાય,
આંખે ઝળઝળિયાં આવે ને અમૃત કાનોમાં રેડાય,
ભિખારણ ગીત મઝાનું ગાય
भिखारण गीत मझानुं गाय
भिखारण गीत मझानुं गाय,
आंखे झळझळीयां आवे ने अमृत कानोमां रेडाय,
भिखारण गीत मझानुं गाय
‘मारा परभु मने मंगावी आपजे, सोना रूपानां बेडलां,
साथ सैयर हुं तो पाणीए जाउं, ऊडे आभे साळुना छेडला.’
एना कर मांहे छे मात्र, भांग्यु तूट्युं भिक्षापात्र.
एने अंतर बळती ला’य, ऊंडी आंखोमां देखाय.
एने कंठे रमतुं गाणुं, एने हैये दमती हाय
भिखारण गीत मझानुं गाय
‘मारा परभु मने मंगावी आपजे अतलस अंबरनां चीर,
पे’री ओढीने मारे ना’वा जवुं छे गंगा-जमनाने तीर.’
एना कमखे सो सो लीरा, माथे ऊडता ओढण-चीरा,
एनी लळती ढळती काय; केमे ढांकी ना ढंकाय.
गाती उंचे उंचे सादे त्यारे घांटो बेसी जाय,
भिखारण गीत मझानुं गाय
‘शरद पूनमनो चांदो परभु मारे अंबोडे गूंथी तुं आप,
मारे कपाळे ओली लाल आडश उषानी थापी तुं आप.’
एना शिर पर अवळी आडी, जाणे ऊगी जंगल-झाडी
वायु फागणनो विंझाय; माथुं धूळ वडे ढंकाय.
एना वाळे वाळे जुओ बन्ने हाथे खणती जाय,
भिखारण गीत मझानुं गाय
‘सोळे शणगार सजी आवुं परभु मने जोवाने धरती पर आवजे,
मुजमां समायेल तारा स्वरूपने नवलख ताराए वधावजे.’
एनो भक्ति-भीनो साद, देतो मीरां केरी याद,
एनी श्रद्धा, एनुं गीत, एनो परभु, एनी प्रीत.
एनी अणसमजी ईच्छाओ जाणे हैयुं कोरी खाय,
आंखे झळझळियां आवे ने अमृत कानोमां रेडाय,
भिखारण गीत मझानुं गाय
Bhikharan Git Mazanun Gaya
Bhikharan git mazanun gaya,
Ankhe zalazaliyan ave ne amrut kanoman redaya,
bhikharan git mazanun gaya
‘mara parabhu mane mangavi apaje, sona rupanan bedalan,
Sath saiyar hun to panie jaun, ude abhe saluna chhedala.’
Ena kar manhe chhe matra, bhangyu tutyun bhikshapatra. Ene antar balati la’ya, undi ankhoman dekhaya. Ene kanthe ramatun ganun, ene haiye damati haya
bhikharan git mazanun gaya
‘mara parabhu mane mangavi apaje atalas anbaranan chira,
Pe’ri odhine mare na’va javun chhe ganga-jamanane tira.’
Ena kamakhe so so lira, mathe udata odhana-chira,
Eni lalati dhalati kaya; keme dhanki na dhankaya. Gati unche unche sade tyare ghanto besi jaya,
bhikharan git mazanun gaya
‘sharad punamano chando parabhu mare anbode gunthi tun apa,
Mare kapale oli lal adash ushani thapi tun apa.’
Ena shir par avali adi, jane ugi jangala-zadi
Vayu faganano vinzaya; mathun dhul vade dhankaya. Ena vale vale juo banne hathe khanati jaya,
bhikharan git mazanun gaya
‘sole shanagar saji avun parabhu mane jovane dharati par avaje,
Mujaman samayel tara svarupane navalakh tarae vadhavaje.’
Eno bhakti-bhino sada, deto miran keri yada,
Eni shraddha, enun gita, eno parabhu, eni prita. Eni anasamaji ichchhao jane haiyun kori khaya,
Ankhe zalazaliyan ave ne amrut kanoman redaya,
bhikharan git mazanun gaya
Bhikhāraṇ gīt mazānun gāya
Bhikhāraṇ gīt mazānun gāya,
Ānkhe zaḷazaḷīyān āve ne amṛut kānomān reḍāya,
bhikhāraṇ gīt mazānun gāya
‘mārā parabhu mane mangāvī āpaje, sonā rūpānān beḍalān,
Sāth saiyar hun to pāṇīe jāun, ūḍe ābhe sāḷunā chheḍalā.’
Enā kar mānhe chhe mātra, bhāngyu tūṭyun bhikṣhāpātra. Ene antar baḷatī lā’ya, ūnḍī ānkhomān dekhāya. Ene kanṭhe ramatun gāṇun, ene haiye damatī hāya
bhikhāraṇ gīt mazānun gāya
‘mārā parabhu mane mangāvī āpaje atalas anbaranān chīra,
Pe’rī oḍhīne māre nā’vā javun chhe gangā-jamanāne tīra.’
Enā kamakhe so so līrā, māthe ūḍatā oḍhaṇa-chīrā,
Enī laḷatī ḍhaḷatī kāya; keme ḍhānkī nā ḍhankāya. Gātī unche unche sāde tyāre ghānṭo besī jāya,
bhikhāraṇ gīt mazānun gāya
‘sharad pūnamano chāndo parabhu māre anboḍe gūnthī tun āpa,
Māre kapāḷe olī lāl āḍash uṣhānī thāpī tun āpa.’
Enā shir par avaḷī āḍī, jāṇe ūgī jangala-zāḍī
Vāyu fāgaṇano vinzāya; māthun dhūḷ vaḍe ḍhankāya. Enā vāḷe vāḷe juo banne hāthe khaṇatī jāya,
bhikhāraṇ gīt mazānun gāya
‘soḷe shaṇagār sajī āvun parabhu mane jovāne dharatī par āvaje,
Mujamān samāyel tārā svarūpane navalakh tārāe vadhāvaje.’
Eno bhakti-bhīno sāda, deto mīrān kerī yāda,
Enī shraddhā, enun gīta, eno parabhu, enī prīta. Enī aṇasamajī īchchhāo jāṇe haiyun korī khāya,
Ānkhe zaḷazaḷiyān āve ne amṛut kānomān reḍāya,
bhikhāraṇ gīt mazānun gāya
Source : ગની’ દહીંવાલા